هر قرارداد ۱+۱ به‌معنای خروج بازیکن نیست/ با قرارداد هوشمندانه مهره‌های کلیدی حفظ می‌شوند
به گزارش هشت صبح و به نقل از ایسنا؛
ایسنا/اصفهان در سال‌های اخیر، قراردادهای ۱+۱ به‌عنوان یکی از ابزارهای مدیریت ریسک باشگاه‌ها در فوتبال ایران مورد استفاده قرار گرفته‌اند. قراردادهایی که در ظاهر دو ساله نیستند، اما اگر درست نوشته و شروط آن رعایت شود، سال دوم را تماماً در اختیار باشگاه قرار می‌دهند.
در دنیای فوتبال، قراردادهای یک‌سال + یک‌سال توافقی، حالا دیگر به امضای رایج و پرکاربرد باشگاه‌ها تبدیل شده‌اند، به‌ویژه برای بازیکنانی که سن آن‌ها از مرز ۳۰ یا ۳۵ سال عبور کرده است و این نوع قراردادها طبق قوانین نقل‌وانتقالاتی فوتبال ایران، معمولاً به دو بخش تقسیم می‌شوند؛ یک فصل قطعی و یک فصل دوم که تمدید آن منوط به توافق دو طرف یا فعال‌سازی بند تمدید از سوی باشگاه یا بازیکن است.
اما سؤال مهم اینجاست: در قراردادهای ۱+۱ چه کسی تصمیم‌گیر نهایی است؟ پاسخ این پرسش به جزئیات توافق حقوقی مکتوب در قرارداد بستگی دارد. اگر در متن قرارداد ذکر شده باشد که «تمدید سال دوم منوط به تأیید باشگاه است»، باشگاه قدرت کامل برای فعال‌سازی یا صرف‌نظر کردن دارد، اما اگر عنوان شده باشد که «تمدید مشروط به توافق طرفین است»، آن‌گاه بازیکن نیز اختیار رد یا قبول پیشنهاد تمدید را دارد و هیچ‌یک از طرفین، به‌تنهایی صاحب حق قطعی برای تعیین تکلیف سال دوم نیستند.
در نتیجه، قراردادهای ۱+۱ اگرچه ظاهری رسمی دارند، اما در عمل، چه از سوی بازیکن و چه از سوی باشگاه انعطاف‌پذیر هستند و به‌همین دلیل حفظ بازیکن همیشه فقط به تصمیم باشگاه برنمی‌گردد.
رسول باختر، وکیل حقوقی ورزشی در گفت‌وگو با ایسنا درخصوص این نوع قرارداد اظهار کرد: برای قراردادهای با شرط تمدید ۱+۱، نکته مهم این است که نوشتن این شرط واقعاً دشوار بوده و شرایط و توافقات خاصی در آن وجود دارد.
وی افزود: باید ببینیم همه آن شرایط رعایت شده یا نشده و اگر شرط به‌درستی نوشته و اجرا شده باشد، می‌توانیم بگوئیم قرارداد بازیکن برای سال دوم تمدید می‌شود.
این کارشناس حقوقی ورزشی بیان کرد: اما اگر در چنین قراردادهایی، هیچ‌کدام از شروط لازم را نداشته و اعمال هم نشده باشد، طبیعتاً بازیکن حق این دارد به هر مقصدی که خواست برود و با هیچ مانع حقوقی هم مواجه نخواهد بود.
با مرور حرفهای رسول باختر، مشخص می‌شود که قراردادهای ۱+۱ نه‌تنها مقداری پیچیده‌اند، بلکه نوشتن و اجرای درست آن‌ها هم به دقت حقوقی بالایی نیاز دارد. اگر بندهای لازم به‌درستی تنظیم شده و همه شروط مربوطه رعایت شده باشند، باشگاه می‌تواند به‌درستی ادعای تمدید کند و بازیکن هم باید پای تعهد خود بایستد و بدین ترتیب باشگاه سپاهان اختیار تمدید با انزونزی را دارد و این بازیکن موظف است به قرارداد پایبند بماند.
در واقع، برخلاف برداشت عمومی که بعضی بازیکنان پس از پایان سال اول، خود را آزاد تلقی می‌کنند، چنانچه مفاد قرارداد دقیق تنظیم شده باشد، آن‌ها نمی‌توانند بدون رضایت باشگاه از تیم جدا شوند، اما در صورتی که این شروط به‌صورت دقیق و معتبر ثبت نشده باشند یا در عمل اجرا نشوند، بازیکن از منظر قانونی کاملاً آزاد است تا مقصد جدیدش را پس از فصل اول انتخاب کند و نمی‌توان از وی بابت رفتن یا مذاکره با تیم‌های دیگر خرده گرفت.
در نهایت، هم باشگاه‌ها باید در تدوین این نوع قراردادها هوشمند و شفاف عمل کنند، هم هواداران باید بدانند که هر قرارداد تمدیدی، تضمین ادامه حضور بازیکن نیست.
در ماجرای اخیر هم اگر باشگاه سپاهان با استناد به بند تمدید در قرارداد استیون انزونزی اعلام کرده که این بازیکن را حفظ خواهد کرد. این موضوع از منظر حقوقی کاملاً قابل اتکا و مستند است؛ به‌ویژه اگر تنظیم قرارداد با دقت و همراه با شروط مشخص انجام شده باشد. به‌همین دلیل، نباید هر مذاکره یا شایعه‌ای را مبنای خروج یک بازیکن دانست؛ باشگاه‌ها، به‌خصوص در سطح حرفهای، اگر قرارداد را هوشمندانه منعقد کرده باشند، می‌توانند مهره‌های کلیدی خود را حفظ کنند.
انتهای پیام
