یک یادداشت «تاریخی» در مورد یک نطق «تاریخی»!

غلامرضا بنی اسدی: کسانی که در گذشته می مانند نمی توانند به آینده برسند. این درست که باید به دیروز نظر داشت اما نه آنقدر که ما را از امروز و فردا بازدارد. اتفاقا دیروز را باید به قرائت امروز و رو به فردا تحلیل کرد. این را زمانی بر کاغذ حروف نگاری می کنم که بررسی برنامه های وزرای پیشنهادی رئیس جمهور محترم در مجلس گرامی در حال انجام است. پس می توانم اسم این نوشته را “یادداشتِ تاریخی” بگذارم. وقتی دیگران می‌توانند “نطقِ تاریخی” داشته باشند چرا من بعد از سه دهه کار رسانه‌ای نتوانم “یادداشتِ تاریخی” داشته باشم. از قضا این یادداشت تاریخی هم ناظر به همان نطق‌های تاریخی است.

هرچند در رصد آن نطق‌ها و گاه حتی برنامه‌های دوطرف، یک وجه تاریخی آن، ماندن در گذشته بود. وجه دوم آن هم بی‌توجه به آینده. در حصر یک زمان خاص و موضوع خاص. یک جور دیگر هم تاریخی بود و آن این که یک نفر، بر مرزی نفرین مرگ فرستاد که-متاسفان- خود بر آن زاده شده و نسل ما برای حراست از آن ۲۴۰ هزار شهید داده‌اند.

 گوینده، سنش البته قد نمی‌دهد اما کسی که کار سیاسی می‌کند لااقل باید آنقدر خوانده و فهم کرده باشد که مرز را چنان حرمتی است که امام سجاد(ع) برای نگهدارانش، دست به دعا دارند حتی اگر حاکمش ظالم و غاصب باشد چنان که بنی امیه به این دو ویژگی نامبردارند اما حالا مرز شده بازیچه بچه ها. یک روز کسی می‌آید و وطن را از شرق تا غری و از شمال تا جنوب، دربست برای خود  و جناح خودمی‌خواهد و راه خروج را به دیگران نشان می‌دهد.

دیگر روز هم یکی می‌آید و آن را به رگبار نفرین می‌بندد به خاطر این که فلان زادگان بر این خاک را ناخوش می‌دارد. او مشتاقِ زادگان چند کیلومتر آن سوی مرز است و فاطمیون را می‌ستاید. اما باید گفت این بار سنتان می‌رسید که همدوش آنان بجنگید و به خط بزنید. اصلا هم لازم نبود مثل نسل من شناسنامه را دستکاری کنید تا شما را به جبهه راه دهند. می‌رفتید و در شمارِ آن لشکر  اگر واقعا دوستشان دارید، قرار می‌گرفتید. شاید هنوز هم دیر نشده باشد.

در کشور آن عزیزان هم کار برزمین مانده فروان است اگر میل کمک باشد! بگذریم، دلخوری به بیزاری رسیده از “ناهماندیشان” نباید کار را به جایی برساند که به مرز و بوم وطن بی حرمتی شود. اما…. باز هم بگذریم. مهم هم نیست این ادعاها. مهم این است که در مجلس باید اما و اگر‌ها در برابر وزرای معرفی شده، حرفه‌ای و ناظربه حوزه کارکردی می‌بود نه پرسش هایی از ری و روم که نسبتی با جایگاه حرفه ای او ندارد.

برخی‌ها چنان سخن می‌گفتند که انگار می‌خواهند برای جمعه و جماعت امام انتخاب کنند. علاوه بر این، قواره وزرای معرفی شده را به نگاه سیاسی خود می‌سنجیدند که نمی تواند قضاوت را منصفانه کند. حال آن که ماهمواره به انصاف در داوری و مروت در تعامل با افراد توصیه شده ایم. ان شاالله اگر آقایان در سخنرانی، تند رفتند در رای دادن منطقی حرکت کنند. دولت وفاق ملی نیازمند اتفاقا همه تصمیم گیران و همراهی همه اجزای حاکمیت است. باید از بن دندان به این اعتقاد داشت و به عمل در آورد.