سهم چند هزار یتیم «دِبش خُور» شده است؟

غلامرضا بنی اسدی: فاطمیه را سیاهپوش و گریان چشم برگزار می‌کنیم. اهل روضه‌ایم و سعی می‌کنیم در تنظیم روابط، جایی بایستیم که صفِ فاطمیون است. این خیلی خوب است. ارجمند است، اما رسیدن به این جایگاه نیازمند شناخت و رهپویی منهج فاطمی است. این نیز جز انجام اوامر و پرهیز از منهیات نیست که بی‌بی فاطمه زهرا (سلام‌الله علیها) خود به صراحت راه را نشان می‌دهند “أطیعُوا‌الله فیما أمَرَکم بِهِ و [ما]نَهاکم عَنهُ؛ خداوند را در آنچه به شما فرمان داده و از آنچه نهی کرده، اطاعت کنید. “

نمی‌شود ادعای فاطمی داشت، اما خدای فاطمه را اطاعت نکرد. نمی‌شود نسبت به محرمات فردی و به ویژه مسئولیتی بی‌توجه و از انجامِ واجبات فردی و باز به ویژه مسئولیتی، شانه خالی کرد. در خبر‌ها خوانده‌ایم که برخی از افراد به برگزاری مراسم اهتمام دارند، اما در انجام مسئولیت بی همیتند. این، با منطق فاطمی ناهمراه است.

بخوانیم و بشنویم از حضرت زهرا (س) که “فَرَضَ اللّهُ… تَرک… أکلِ أموالِ الیتامی إجارَهً مَن الظُّلمِ؛ خداوند پرهیز از خوردن مال یتیم را برای جلوگیری از ظلم [و حق کشی]واجب ساخت. ” دوباره بخوانیم و تامل کنیم در فساد‌هایی، چون چای دبش، حقِ چند ین و چند هزار یتیم پایمال شده است. در این فرایند ظالمانه، ظلم چقدر ضریب پیدا کرده است؟

فاطمیه برگزار کردن صرفا به سیاه پوشی و گریه نیست. به انجام تکالیفِ مقررشده برای هر کدام‌مان است. نمی‌دانم در روضه‌ها هم “چای دبش” سرو می‌شود یا با تامل برگزارکنندگان، چای روضه را از حلال‌ترین‌ها انتخاب می‌کنند. امیدوارم چنین باشد و فاطمیه ما را به حلال اندیشی و حلال رفتاری و حلال خوری برساند.

فلسفه روضه و مراسم، تحریر رضوان در زمین است. برای بهشتی سازی اخلاق عمومی است. برای اصلاح امور است. اما آنچه در برخی مراسم – با هزار تأسف – می‌بینیم و می‌شنویم و می‌خوانیم، مسیری عکس این پیموده می‌شود. آنان که پشت تریبون قرار می‌گیرند، به جای توجه دادن به ضرورت صافی شدن دل و دیده، به تسویه حساب جناحی می‌پردازند. خانه روضه حضرت فاطمه را تصرف می‌کنند. سخنانی می‌گویند که با عدالت ناسازگار است حال آن که حضرت بی‌بی (س) می‌فرمایند، “فَرَضَ اللّهُ… العَدلَ فِی الأَحکامِ إیناساً للرَّعِیهِ؛ خداوند عدالت در داوری‌ها را برای آرامش مردم، واجب ساخت. ” به واجبات الهی توجه کنیم. به عمل آن را مرعات نماییم. فاطمیه باید مقوم رفتار دینی باشد. این گونه می‌شود احساس لطیف و اشک‌های زلال را به معرفت فاطمی ارتقا داد.