روایت احسان تقدسی از عملکرد مسئولان در سیل تهران

هشت صبح: احسان تقدسی کارشناس مسائل سیاسی در روزنامه همشهری نوشت: شاید اگر سیل اخیر تهران نبود ماهیت تیتر این یادداشت شوخی تلقی می‌شد و محلی از اعراب نداشت، اما از آنجایی که حضور مسئولان در واقعه سیل اخیر به‌خصوص در تهران با واکنش‌های متفاوتی در فضای مجازی مواجه شده به ناچار باید این سؤال را بار دیگر پرسید و کوشید به پاسخی برای آن رسید. برخی این حضور را از سر ریاکاری و برخی دیگر از سر وظیفه برشمردند. برای حامیان هر دو جریان فکری درگیر در این موضوع اگر اهل استدلال نباشند حرف چندانی برای گفتن نیست و این نوشتار، خاص آنهایی است که در پی استدلالی می‌گردند.

حجم شوک و فشار روانی حوادثی مانند زلزله، آتش‌سوزی‌های گسترده و سیل به‌دلیل آنکه مردم آسیب‌دیده در این حوادث همه هستی خود را برباد رفته می‌بینند، بسیار بالاست. طبیعی است که شهروندان در این مواقع انتظار حمایت همه‌جانبه از سوی دولت به مفهوم کلیت نظام سیاسی کشور داشته باشند. پرسش اینجاست که آیا اعلام این حمایت جز از طریق حضور در میان مردم آسیب‌دیده امکان‌پذیر است؟ مثلا آیا اگر مسئولان صرفا از طریق شبکه‌های اجتماعی اقدام به اعلام همدردی می‌کردند از سمت مردم و جامعه به‌دلیل بی‌تفاوتی به درد مردم مورد پرسش قرار نمی‌گرفتند؟

حضور در میان مردم به‌خصوص در مواقع بحرانی بخشی از وظیفه ذاتی مسئولان در همه دوران‌ها بوده است. سؤال اینجاست اگر مسئولی در سیل به میان مردم رفت باید ملامت شود یا اگر پیش از این روال، طور دیگری بوده و مسئولان در «روز سخت» مردم کنار آنها نبوده‌اند باید ملامت شوند؟

اینکه برخی جناح‌های سیاسی به دستگاه ریایاب مجهز شده‌اند یا نه بحث این مطلب نیست، اما هم‌اکنون طیفی از مسئولان به‌دلیل حضور یافتن در میان مردم در ماجرای سیل اخیر به ریاکاری و عکس یادگاری گرفتن متهم شده‌اند. مگر ذات مسئولیت چیزی جز خدمت به مردم است و مگر بخش حداقلی این خدمت درک مشکلات آنها از نزدیک نیست؟ اعتراض به حضور مسئولان در داستان سیل و زلزله وقتی پذیرفته است که جایگاه پست دولتی را فقط ابزاری برای افزایش قدرت باندی و جناحی فرض کرده و قائل به لزوم خدمتگزاری نباشیم، در غیر این صورت نمی‌شود به حضور مسئولان در میان مردم منتقد بود.

جریانی خود را مفتخر به مدیریت پشت میز و بازدید از کارخانه‌ها از پشت شیشه‌های ضدگلوله می‌داند و جریانی دیگر در وسط مشکلات و بدبختی‌های مردم خود را می‌رساند. اولی مدیر است و مدبر و دومی ریاکار؟ اصلا فرض را بر این بگیریم که برخی مسئولان برای عکس انتخاباتی به میان مردم رفته‌اند. از جریان همیشه منتقد باید پرسید برفرض صحت نیت‌خوانی‌های شما، شما چرا عکس یادگاری نمی‌گیرید؟ چطور می‌شود که سرنوشت شما همیشه با مردم متفاوت فرض شده است؟