دولت انزواطلب ترامپ راه بایدن را در بحث تنش های ایران و اسرائیل ادامه می دهد؟ / از مسیر ریگان در خاورمیانه اجتناب کنید!
بن ساموئلز در روزنامه هاآرتص نوشت: رئیس جمهوری که سیاست خارجی اش ناخواسته با خاورمیانه تعریف شد؛ تنش ها بین یک رئیس جمهور آمریکا و یک نخست وزیر اسرائیل بر سر عملیات نظامی در لبنان به شکلی کور در حال هدف قرار دادن غیرنظامیان است؛ یک بحران گروگان گیری که یکی از روسای جمهور آمریکا را که ابتدا تلاش داشت روی بخش های دیگری از جهان تمرکز کند به دام انداخته است.
به گزارش سرویس بین الملل «انتخاب»، در ادامه این مطلب آمده است: نیروهای حافظ صلح بین المللی در میانه تبادل آتش در لبنان گرفتار شده اند؛ پرسنل نظامی آمریکا و اقتصاد این کشور درگیر تبعات بحران شده اند و احتمال تغییر سرنوشت انتخابات ریاست جمهوری آمریکا وجود دارد.
همه این تیترها را می توان از سرخط امروز اخبار جهان نیز بیرون کشید، اما آنها در حقیقت بخشی از میراث سیاست خارجی دوران تصدی رونالد ریگان، رئیس جمهور اسبق آمریکا هستند. قبل از ظهور دونالد ترامپ، چهلمین رئیس جمهور ایالات متحده که طی سال های ۱۹۸۱ تا ۱۹۸۹ این سمت را در اختیار داشت، پرچمدار حزب جمهوری خواه تلقی می شد.
مکس بوت، ستون نویس روزنامه واشنگتن پست در بیوگرافی جدید و معتبر خود با عنوان «ریگان: زندگی و افسانه او» به وجوه مختلف حیات سیاسی وی از جمله سیاست ریگان در قبال اتحاد جمهوری شوروی و اقدامات و سیاست هایش در خاورمیانه پرداخته است.
به گفته مکس بوت، مردم نقش ریگان در کشاندن آمریکا به باتلاق خاورمیانه و سیاست های مکراا ناموفق و شکست خورده وی را که منجر به از دست رفتن جان سربازان آمریکایی و جایگاه و اعتبار ایالات متحده در منطقه شد را فراموش کرده اند.
از نگاه بوت، تلاش های خاورمیانه ای ریگان یک داستان هشدار آمیز درباره اقداماتی است که یک رئیس جمهور آمریکا باید از آنها حذر نماید. او می گوید: «او هر اشتباهی را فکرش را بکنید در روز روشن مرتکب شد زیرا ریگان واقعا هیچ شناختی از خاورمیانه نداشت.» تنها سفر ریگان به خاورمیانه در دهه ۱۹۷۰ میلادی انجام گرفت، یعنی زمانی که او با شاه ایران قبل از پیروزی انقلاب اسلامی ملاقات کرد. اما او در طول دوران ریاست جمهوری اش هرگز نه به اسرائیل و نه به هیچ کدام از کشورهای عربی سفر نکرد.
یکی از اولین آزمون های دولت ریگان در خاورمیانه در هنگام تهاجم سال ۱۹۸۲ اسرائیل به لبنان رخ داد، جایی که او «از جمله به دلیل وحشت از آنچه در حال رخ دادن بود، در این ماجرا مداخله نمود.»
این ماجرا امروز نیز در حال تکرار است زیرا «آمریکایی ها و از جمله ریگان تصاویر مرگ و ویرانی ناشی از بمب های اسرائیلی را از تلویزیون تماشا می کردند و ریگان از این ماجرا ناراحت می شد.»
هرچند او حامی اسرائیل بود، اما سیاستش اغلب از ناحیه رابطه «ضعیفی» که ریگان با نخست وزیر راست گرای اسرائیل، مناخیم بگین داشت دیکته می شد.
میراث ریگان می تواند کاملا به کار جو بایدن، رئیس جمهور فعلی و جانشین احتمالی وی یعنی کامالا هریس با دونالد ترامپ بیاید که همگی به تماشای خاورمیانه ای در لبه پرتگاه نشسته اند.
نویسنده کتاب در این باره می نویسد: «درس اساسی (اشتباهات ریگان در خاورمیانه) این است که مراقب باشید که با سیاست آمریکا در خاورمیانه چه می کنید، زیرا این سیاست ها دارای تاریخچه ای طولانی از ناکارآمدی هستند.» وی خاطر نشان می کند که مداخلات آمریکا می تواند به راحتی تاثیری عکس بر جای بگذارد و یا بازیگران منطقه ای (از جمله اسرائیل) می توانند بسیار کارکشته تر از یک دولت با حسن نیت اما فاقد شناخت لازم (در آمریکا) عمل کنند.»
هرچند بسیاری از اتفاقات تاریخی دارای مشابهت های فراوانی هستند، اما یک تفاوت قابل توجه بین دهه ۱۹۸۰ میلادی و امروز وجود دارد و آن این که دولت ریگان در قبال اسرائیل بسیار سختگیر تر از دولت بایدن و مطمئنا سختگیر تر از دولت ترامپ بود.
بوت در ادامه می نویسد: «ریگان مطمئنا به اسرائیل در قبال لبنان یا هر جای دیگری چک سفید امضا نمی داد. این مسئله جالب توجه است که روابط ایالات متحده و اسرائیل در دهه های بعدی تا چه میزان نسبت به دهه ۱۹۸۰ نزدیک تر شده است. در آن زمان روابط دو کشور خوب بود اما به آن اندازه هم نزدیک نبود. مطمئنا در دهه ۱۹۸۰ غیرقابل تصور بود که ایالات متحده همانند آنچه امروز شاهدش هستیم، به طور فعال با نیروهای نظامی خود از اسرائیل دفاع کند.»
در میانه حمله اسرائیل به لبنان، ریگان به طور مشخص اسرائیل را تهدید به قطع کمک های نظامی آمریکا کرد؛ اقدامی که بسیاری از منتقدان جنگ غزه مدت هاست از بایدن می خواهند آن را انجام دهد. به عقیده بوت دنیایی وجود دارد که در آن این اتفاق می تواند بار دیگر رخ دهد، هرچند وقوع آن چندان محتمل به نظر نمی رسد.
نویسنده در ادامه می نویسد: «ریگان همچنین یکی از مدافعان سرسخت ناتو بود. او بخشی از نسلی بود که تبعات انزواگرایی آمریکا در سال های منتهی به جنگ جهانی دوم را دیده بود و نمی خواست این اشتباه در آینده نیز تکرار شود. اکنون به نظر می رسد که حزب جمهوری خواه مجددا در حال بازگشت به همان وضعیت قبل ازحمله به پرل هاربر است.»
«کل سیاست آمریکا نگران کننده و در عین حال تا حدودی نامنسجم است. زیرا به نظر می رسد که اسرائیل در سیاست خارجی مورد توافق جمهوری خواهان یک مورد استثنایی است، چرا که سیاست خارجی جمهوری خواهان در بحبوحه درخواست ها برای قطع کمک به اوکراین بیشتر به روسیه متمایل است.»
«در حالی که دولت بایدن از نیروهای نظامی ایالات متحده برای دفاع از اسرائیل در برابر حملات موشکی ایران استفاده می کند، جالب توجه خواهد بود که ببینیم چنین گرایش انزواگرایانه ای چگونه درباره اسرائیل اعمال خواهد شد. آیا دولت احتمالی ترامپ که انزواگراتر است، حاضر خواهد بود حتی با وجود ریسک کشیده شدن به جنگ با ایران چنین کاری را انجام دهد؟ پیش بینی این موضوع در مقطع فعلی بسیار دشوار است.»
