تصمیم شجاعانه‌ای که دولت پزشکیان باید بگیرد؛ حذف بودجه نهاد‌های غیرضرور؛ از ستاد کاظم صدیقی تا صداوسیما

غلامرضا بنی اسدی: بودجه باید برای ریال به ریالش، حساب داشت، محاسبه کرد و به وقتش هم حساب کشید. این خواست منطقی و عقلانی و شرعی مردمی است که بیت المال، حق مشاع همه شان است. هیچ کس را در این حق، سهم بیشتری از دیگری نیست. توقع از رئیس جمهور محترم و نهج البلاغه خوان هم این بود که به این مهم اهتمام کند. آنچه، اما امروز می‌بینیم و می‌خوانیم، ادامه همان روندِ سابق است. افزایش بودجه بدون نگاه به کارنامه نهاد‌ها و سازمان ها، کار را به جایی می‌رساند که حضرات خود را به کارآمد کردن، ملزم ندانند. می‌بینند بودجه هست و خوب هم هست و هر سال هم اضافه می‌شود بدون این که حساب در کار باشد. بدون این که متر و معیار وسط آید و کار‌ها و تولیدات، به کارنامه کشیده شود. چنین است که برخی نهاد‌ها و سازمان‌ها و مجموعه‌ها صرفا نگاه شان به جماعت هم اندیش و همسو است. برای نگاه سیاسی- فکری و جریانی خود کادرپرورش می‌دهند آن هم از بودجه‌ای که سهم “کپرنشینِ” منتهی الیه مرز در سیتان و بلوچستان و “باستی هیلز نشینِ” قلبِ تهران، برابر است. سهمِ بازماندگان از تحصیل با صاحبان موسسات و دانشگاه‌های خصوصی، به یک اندازه است. برخی حضرات در گرفتن بودجه ریل‌هایی گذاشته‌اند که گرچه خودشان مرده‌اند، اما قطار بودجه همچنان در ایستگاهِ آنان توقف‌های پر و پیمان دارد. الحمدلله بودجه دیگر محرمانه نیست و ردیف‌ها و اعداد کنار آن برای همه قابل دسترس است. همین هم باعث پرسش‌های مردمی می‌شود. مردم می‌گویند انگار حضرات تقسیم کرده‌اند؛ مقاومت حداکثری وفشار اقتصادی برای مردم است و بودجه‌های سخاوتمندانه و در افزایش برای برخی نهاد‌ها و سازمان ها. تشکیلات‌های کم بازدهی که نبودشان چندان با بودشان تفاوتی نمی‌کند. اگر احتیاط کلمات را شمار نکند می‌توان گفت، نبودشان از بودشان مفید تراست. وقتی برخی جا‌ها نیرو‌هایی پرورش می‌دهند که حاصلش تعمیق فاصله و تولید نفرت است آیا نبودش را نباید بر بودش ترجیح داد؟ باری، امید می‌رفت رئیس جمهور پزشکیان، نگاهی کارکردمحور و موفقیت جو، در تقسیم بودجه داشته باشد، اما انگار آن امید هم ناامید می‌شود. دولت‌ها از روی دستِ هم می‌نویسند. همه ادامه یک خط‌اند هرچند برخی بودجه‌ها علیه خودشان به کار رود..